Ik kwam een electrische typemachine tegen, practisch gratis, nieuw in doos. Het is een Canon QS100, geproduceerd richting het einde van het tijdperk van electrische typemachines, en cost-optimised tot de laatste schroef. Maar hij werkt perfect, en ik had de hoop om er een afleidings-arme manier mee te hebben gevonden om teksten te schrijven. De bijbehorende hoop was wel om er een interface voor te maken, zodat ik naderhand de tekst eraf kon krijgen, via een esp of iets dergelijks en een simpele webserver. Met de hulp van noopwafel hebben we snel de datasheet gevonden van de micro die er in zit, en deze heeft functionaliteit voor UART, dus ik was hoopvol. Maar helaas, deze pinnen worden gewoon gebruikt als general IO om ULN2803s aan te drijven die de (daisywheel) print head aanstuurt.
Na de pinnen van de micro af te gaan moest ik helaas constateren dat dit ding zo dom is dat er geen makkelijke interface mee te maken is via de micro zelf. Het enige ‘intilligente’ wat er in zit is een manier om de taal in te programmeren (door wat diodes door te knippen), ik vermoed om de latency te optimaliseren voor de meest voorkomende lettercombinaties voor die specifieke taal (en de daisywheel alvast te repositioneren voordat de volgende keystroke al wordt ingevoerd). Dit is ook wel nodig, want die latency is aanzienlijk.
Maar de enige manier om 'm uit te lezen en/of te besturen is dus om de keyboard matrix direct af te tappen. Dat is waar ik nu mee bezig ben. De flatflex connectors (twee keer 11 pinnen) zijn uitgebroken.
Nu de interface nog uitvogelen.
Dit is eigenlijk alles wat er te zien valt. De flat flexes naar de keyboard gaan in de twee zwarte connectoren rechts boven, naast de ondersteboven “05” sticker.
